امام هادى عليه السلام:آن كه از خودش راضى شود، ناراضيان از او فراوان شوند. مَن رَضِيَ عَن نَفسِهِ كَثُرَ السّاخِطونَ عَلَيهِ؛ [بحار الأنوار : ج ۷۲ ، ص ۳۱۶ ]
انسان از خود راضی، قادر به دیدن عیوب خود نیست و خویشتن خویش را کامل و بی همتا می پندارد بنابراین هنگامی که شخص به بیماری روحی «ازخودراضی بودن» گرفتار است، هرگونه انتقاد منصفانه و نصحیت مشفقانه را بر نمی تابد.
.jpg)
از خود راضی بودن راه کمال گرایی و پیشرفت را بر انسان می بندد و آدمی را در سکون و رکود فکری و عملی نگه می دارد در این شرایط اگر مجموعه یا نهادی تحت کنترل چنین فردی قرار بگیرد علاوه بر ابعاد شخصی، آثار اجتماعی زیان باری برای دیگران نیز به همراه خواهد داشت و مجموعه را همراه خود به قهقرا خواهد برد.
در کنار از خود راضی بودن، مفهومی به نام رضایت از عملکرد نیز قابل بررسی است، رضایت از عملکرد لازمه پیش رفتن در کارهاست و اگر فرد از هیچکدام از کارهایش رضایت نداشته باشد به افسردگی و بی انگیزگی مبتلا خواهد شد بنابراین حد وسطی بین ازخود راضی بودن و نارضایتی مطلق از خود لازم است.
انسان متعادل کسی است که عملکردش را مرتب مورد سنجش قرار می دهد و سعی می کند عملکردهای رضایت بخش خود را تقویت کرده و عملکردهای منفی اش را به مرور محو کند. چنین کسی به معنای واقعی به «حاسبوا قبل ان تحاسبو» جامه عمل می پوشاند و در مورد نفس خویش حسابگر است.
ان شاءالله بتوانیم در همه کارها مسیر اعتدال را در پیش بگیریم.